Door Hans Knot
Het was 1 januari 1974 een verrassing dat er alsnog een nieuw radiostation vanaf de Noordzee de ether verwarmde met muzikale klanken die deels op Vlaanderen en deels op Nederland waren gericht. Velen vroegen zich af of deze komst nog wel rendabel zou zijn, mede daar de Nederlandse regering en het parlement ervoor hadden gezorgd dat er een wetswijziging zou komen die het voor de zeezenders moeilijk zou maken door te gaan na de invoering daarvan.
31 augustus 1974 namen Radio Veronica, Radio Noordzee en Radio Atlantis afscheid van hun al dan niet grote luisterschare. Maar de grote verrassing was dat Radio Mi Amigo en Radio Caroline, die beiden vanaf de MV Mi Amigo hun programma’s uitzonden, in de ether bleven. Het zendschip was vlak voor de 31ste augustus verplaatst naar een positie voor de Britse kust, waar de organisatie zich veiliger voelde en de luisteraar in het vaste land van West Europa desondanks bleef afgestemd op beide radiostations.
Al vrij snel was te merken dat vele voormalige luisteraars van Radio Noordzee en Veronica ook de weg hadden gevonden naar Radio Mi Amigo. En de luisterschare groeide de daarop volgende jaren naar succesvolle hoogtepunten. De directie van Radio Mi Amigo besloot in 1976 dat het station op bepaalde uren per dag ook nieuwsuitzendingen diende te brengen, waarvoor medewerkers dienden te worden ingehuurd. Waren die dan toch aan boord dan kwam er meteen de mogelijkheid om deze personen enkele uren live-programma’s te laten presenteren.
Vanaf 19 januari was er voor het eerst op het hele uur een nieuwsvoorziening te beluisteren op Radio Mi Amigo, hetgeen beurtelings werd gepresenteerd door Jan van der Meer en Tim Ridder. Deze laatste had zich een nieuwe naam aangemeten om niet met de autoriteiten in de problemen te komen. Maar de geharde luisteraar ontdekte al vrij snel dat het om Bart van Leeuwen ging, die eerder bij Radio Veronica had gewerkt. Dezelfde dag begonnen Joris Spring in ’t Veldt, een nieuwe technicus in Playa de Aro, en Maurice Bokkebroek aan de inrichting van een studio in de Mi Amigo winkel in Playa de Aro, zodat vanaf het daarop volgende voorjaar de programma’s met publiek zouden kunnen worden opgenomen.
Laatstgenoemde technicus kreeg in dezelfde maand een eigen fanclub terwijl ook de ‘Bokkebroek Hit Tip Speciaal’ werd ingevoerd in de programmering. Medewerkers achter de schermen, die in België nog verbleven, bleken nog lang niet veilig te zijn voor de opsporingsambtenaren van de B.O.B. Op 20 januari 1976 werd Patrick Valain, die zich nog steeds bezig hield met de organisatie van de Mi Amigo Drive In Show, opgepakt voor verhoor. De bevoorrading liet het enkele dagen later afweten, waardoor Tim Ridder vanaf 26 januari enkele programma’s live ging presenteren, als gevolg van het niet aanwezig zijn van programmatapes.
Nadat in februari al was overgegaan tot ‘live presentatie’ tussen 6 en 7 uur, hetgeen eruit ging onder de titel ‘Ook Goeiemorgen’, werd met ingang van 1 maart 1976 ook het uur tussen 3 en 4 in de middag live vanaf boord gebracht. Beide live programma’s werden door zowel Jan van der Meer als Tim Ridder gepresenteerd.
Op 24 juni 1976 voegde zich Marc Jacobs toe aan het Mi Amigo team om Jan van der Meer te vervangen en werd vrij spoedig het middagprogramma ‘Baken 16’ geïntroduceerd. Zoals twee van de deejays van Radio Veronica destijds uit Groningen afkomstig waren (Will Luikinga en Krijn Torringa) lagen de roots van Marc Jacobs, ook in Groningen. De loopbaan bij Radio Mi Amigo beginnen op jouw verjaardag, mooier kun je het niet voorstellen. Al zeer vroegtijdig had hij belangstelling voor het medium radio en kwam in 1970 in contact met de schrijver van dit verhaal. Ik had een artikel geschreven in het Nieuwsblad van het Noorden, naar aanleiding van de overval op de MEBO II door Kees Manders en ir. Heerema. Dit artikel was weer reden genoeg voor Rob van Dam (Marc Jacobs) om de krant te bellen en mijn adres te vragen.
Al vrij snel bleek het enorme inzicht in het radiomaken en programma ideeën van de zijde van Marc. Later, voor enige tijd, vertrok hij vervolgens naar Amerika alwaar hij, via een uitwisselingsprogramma, studeerde en werkte op een universiteit. Dat werken gebeurde bij het Universiteits-station KUSD in Vermillion. Na terugkeer in Groningen werd er een poging ondernomen bij Radio Mi Amigo te gaan werken. Al die decennia, sinds 1970, zijn Marc en ik bevriend gebleven.
Maar er was ook een grote collectie brieven, afkomstig uit de periode 1976 – 1980, door luisteraars van Radio Mi Amigo en Caroline geschreven en verstuurd aan Marc Jacobs. Welnu op woensdag 19 maart 2025, 45 jaar nadat de MV Mi Amigo in slecht weer in grote problemen kwam en uiteindelijk kwam te zinken, vond de overdracht van de collectie brieven plaats. Aan mij de taak deze luisterpost kritisch te beschouwen en met de huidige volgers van de historie van de zeezenders te delen. En wie weet kom je jouw eigen geschreven brief weer tegen, bijna een halve eeuw nadat het verstuurd werd naar Radio Mi Amigo.
Bovenstaand is een duidelijk voorbeeld van ultieme adoratie, waarvan er de nodigen in de post waren terug te vinden. De dame in kwestie stuurde bij herhaling lange brieven, al dan niet voorzien van hartjes en had in deze eenzijdige liefde het gevoel dat de liefde wederzijds was getuige onder meer: ‘Ik blijf bij je want je bent mijn allerliefste, mijn geluk, mijn toekomst, mijn liefde, mijn wereld en mijn verlangen.’
Ongetwijfeld is het bij het laatste gebleven. Zo is er ook een brief van ene Karina die al meerdere malen had geschreven naar Marc en stilletjes besefte dat ze misschien wel te ver ging: ‘Op de topjes van mijn tenen kom ik de studio binnengeslopen, hopende dat ik niet stoor. Wanneer dat wel het geval is, dan ga ik maar weer. Ik bedoel eigenlijk dat ik je niet begin te vervelen met mijn briefjes. Als dat wel zo is moet je het mij maar op de een of andere manier duidelijk maken, want dan is dit mijn laatste brief.’
Halverwege de brief van vier kantjes blijkt nogmaals de adoratie als ze meldt dat ze Marc heeft gemist tijdens zijn afwezigheid: ‘Frank (van der Mast) heeft wel erg zijn best gedaan met Baken 16. Hij is er ook wel in geslaagd, maar jij doet het wel 10x beter.’ Maar er waren gelukkig ook vele luisteraars die inhoudelijk onderwerpen aansneden. Zo ook Karina die in een andere brief zich afvroeg wat toch het te raden geluid was in Kassa Cash Casino. Een programma met Peter van Dam. ‘Als ik bij anderen op bezoek ga is jullie mysterieuze geluid ook altijd onderwerp van gesprek. Iedereen heeft er zijn eigen gedachte over, maar ik lig er zeker niet wakker van.’
Opmerkelijk waren verder de prachtige jingles die in België voor het programma waren geproduceerd en ingezongen door de Vlaamse formatie Octopus. Op 26 september, enkele dagen voor de dagelijkse uitzending van het spelletje, maakte directeur Sylvain Tack zelf via de radio bekend dat de opzet zou veranderen en tevens vertelde hij dat de helft van het prijzengeld in de toekomst ten gunste van de gehandicaptenzorg zou komen. Voor Nederland zou als doel de Nederlandse Invaliden Sportbond vervolgens financieel voordeel hebben, terwijl in België de Tuberculosebestrijding van ‘Cash Casino’ de begunstigde werd. Tack had natuurlijk niet alleen het goede doel met deze actie voor ogen, het was tevens een prachtige manier het deels slechte imago van Radio Mi Amigo weer een beetje te kunnen opvijzelen.
Wakker worden in december 1976 was voor de eerder genoemde Karina trouwens niet meer zo leuk getuige de volgende opmerking: ‘Weet je wat ik nou zo jammer vind aan Mi Amigo? Dat is dat jullie nu uitzenden op de 192 meter. Vroeger werd ik ’s morgens gewekt met het geluid van jullie station, maar nu is mijn transistorradio er niet meer toe in staat het geluid van Radio Mi Amigo vroeg te ontvangen en beneden, op de grote radio, hebben we ontvangst pas na negen uur. ’s Avonds zijn de behoorlijke uitzendingen na 16 uur en worden de programma’s gestoord door een Duitstalig station.’ Waarschijnlijk in de avonduren kreeg Karina creatieve ideeën en zorgde ze voor eindejaar wensen.
Er waren veel meer brieven waarin ontevredenheid vanwege de frequentiewijziging. Zo schreef Dora uit Dodewaard in Gelderland: ‘Maar lieve Mark wat jullie mij nu hebben aangedaan is meer als erg. Sinds jullie op de 192 meter zitten is het hopeloos. ’s Morgens is ‘Ook Goedemorgen’ niet te ontvangen en pas na 10 uur wordt het beter en tijdens Baken 16 (12 en 14 uur) is het goed en tegen drie uur wordt het weer pet. Stan Haag met zijn verzoekplaten kunnen we helemaal niet meer ontvangen (18 en 19 uur).’ Gelukkig voegde Dora voor de jongens op de Mi Amigo er nog een opbeurende boodschap aan toe door te stellen dat de programma’s vanaf het zendschip beter en gezelliger waren dan die vanaf de bandjes die in Spanje waren opgenomen.
Hoe kwam het toch dat er besloten werd een andere dan de 259 meter te gebruiken. Klachten waren er van luisteraars in bepaalde delen van het land, mede door storingen. Verandering van golflengte, zo hadden de toen meest recente ontvangstberichten bewezen, was niet meer uit te stellen. Het station, dat met een vermogen van maximaal 50 kW vanaf het zendschip haar programma’s verzorgde, had namelijk in de late middag en de avond enorm last van interferentie van een Hongaars station dat met een hoogvermogen zender op dezelfde frequentie haar programma’s verzorgde.
De technici aan boord van het zendschip bedachten dan ook van alles, waardoor bijvoorbeeld in de middag van 17 november 1976 plotseling testen konden worden gehoord op de 312 meter, een golflengte in 1974 nog met succes gebruikt door Radio Atlantis. Officieel was de zender van Radio Mi Amigo voor onderhoud uit de lucht, maar als ingewijde was ik op de hoogte dat men zou gaan testen. Ruim twintig minuten lang was er non stop muziek te horen, waarbij het signaal behoorlijk sterk in Groningen binnen kwam. Ruim tien over drie, in de middag, werden, aldus mijn dagboek van toen, de uitzendingen weer gestaakt op de 312 meter. Luttele minuten later waren de uitzendingen van Radio Mi Amigo via de 259 meter als vanouds weer te beluisteren.
Niet veel later zou besloten worden dat Radio Mi Amigo uiteindelijk in de decembermaand de 192 meter zou gaan gebruiken. In België stelde men al vrij snel dat ‘192 niet zo’n goed idee’ was en wel omdat het signaal van Radio Mi Amigo bij lange na niet zo goed door kwam als eerder via de 259 meter. In het noorden van Nederland was het signaal wel zwakker te ontvangen maar bleef het, tijdens de donkere uren, langer te volgen dan voorheen.
Een ander radio gerelateerd onderwerp kwam ter sprake nadat er een brief was gekomen van Harrie uit Tilburg die had gehoord dat Marc Jacobs erg graag naar de korte golf luisterde: ‘dat vertelde je toen je mijn briefje behandelde waarin ik vertelde dat Radio Zuid Afrika in een DX programma aandacht had besteed aan Radio Mi Amigo en Caroline. Misschien is zo’n programma wel iets voor Baken 16.’
Vervolgens haalde Harrie de herinnering op dat enkele jaren eerder Radio Noordzee (RNI) ook zo’n dergelijk programma had waarbij een speciale groep luisteraars was. De brief eindigde met een top 6, niet van muziek maar van radiostations die ook een DX programma in die tijd hadden. Naast Zuid Afrika waren dat Radio Caïro, Radio Sweden, Radio Canada, Israël Radio en The Voice of Turkey.
In die tijd had je ook al tal van organisaties waarin radioliefhebbers waren verenigd en ook Radio Mi Amigo had iets speciaals voor de achterban. Het was ‘De Mi Amigo Fanclub Internationaal’ in Wevelgem gerund door Fernand en Mireille Moerman. Men gaf een glossy fanclubblad uit waarin ook de deejays hun woordje konden doen. En door contact te houden met de jongens van Radio Mi Amigo aan boord van het zendschip bleef de communicatie op peil. Zo schreef Mireille onder meer dat een eerdere brief een sticker bevatte met de tekst ‘Baken 16 ’t is niet normaal.’ In het programma was er gemeld dat het de nieuwe sticker van de fanclub was maar dit diende recht te worden gezet en dus stond er in de brief dat het een idee was van Aad Janssen uit Leiden.
Het rommelde begin 1977. Zo vertrok Peter van Dam terug naar België. Was het in het verleden zo dat men in Spanje uitgebreid de door verschillende personen ingezonden demotapes beluisterde om vervolgens een keuze te maken om een goede deejay in dienst te kunnen nemen, vanaf begin 1977 werd deze taak overgelaten aan de in België en Nederland voor de Mi Amigo organisatie actieve medewerkers. Zo kon het gebeuren dat ondeskundige deejays snel via één van de vele gebruikte haventjes naar het zendschip werden gebracht. Begin januari diende Marc Jacobs afgelost te worden, waarbij zijn vervanger de uit België afkomstige Hans Brouwers werd. De eerste in een rij van deejays, die slechts enkele dagen tot enkele weken aan boord van het zendschip radioactief waren. Te snel werd dus een beslissing genomen iemand in dienst te nemen. Duidelijk kon worden gesteld dat de organisatie met grote stappen, in kwaliteit achteruit ging, met alle gevolgen van dien.
Op 24 januari kwam andermaal een nieuwkomer, Hans van der Ven, aan boord van de Mi Amigo. Ook hij zou geen blijvertje zijn. Zeer opvallend stelde hij zich voor aan boord als nieuwe deejay van Radio Mi Amigo en daaraan toevoegend dat hij ‘gay’ was. Marc Jacobs destijds over Van der Ven: “Inderdaad was Hans een zeer opvallende persoonlijkheid met zijn lange blonde haren en altijd zijn poederdoos in het zakje van zijn overhemd. Hij werd dan ook vrij snel Miss Poederdoos genoemd. Voor de rest was het een goede knaap.”
Aansluitend stelde Frank dat hij waarschijnlijk niet meer terug zou komen. En inderdaad ging het in de maand april 1977 slecht getuige mijn eigen aantekeningen van destijds: In de periode vanaf 16 april tot en met 25 mei 1977 werden de uitzendingen van het zusterstation van Radio Mi Amigo, Radio Caroline, om zeven uur in de avond stop gezet. Men stelde dat generatorproblemen de reden waren van de verkorte uitzendingen maar in werkelijkheid moest er drastisch bespaard worden op de olievoorraad. Het bleek dat steeds meer schippers, die tot op dat moment de MV Mi Amigo vanuit allerlei havens, in voornamelijk Frankrijk en België, met bunkervoorraden hadden voorzien, bang waren geworden voor ingrijpen door de autoriteiten.
Het eventueel kwijt raken van hun schip, waarmee steeds meer gedreigd werd, werd hen teveel van het goede. Op 19 april werd er wel bevoorraad hetgeen betekende dat Frank van der Mast werd afgelost door Marc Jacobs. Hugo Meulenhoff bleef gewoon aan boord. Een maand nadat het voor de eerste keer werd uitgezonden kregen we op 20 april een herhaling te horen van de Jukebox met Stan Haag van 20 maart. Op 22 april kregen we slechts een deel van de ‘Playa cassettes’ te horen.
Met behulp van een vliegtuig waren ze gedropt bij het zendschip. Helaas was de lading in het water gevallen en door de bemanning opgevist. Slechts enkele cassettes bleken achteraf nog te draaien, hoewel niet in al te beste kwaliteit. De programma-uren die totaal niet meer vanaf cassette waren te draaien werden door Hugo en Marc vanaf de MV Mi Amigo gepresenteerd, terwijl enkele dagen later, op 26 april, ‘Schijven voor Bedrijven’ zelfs door de Britse deejay Stuart Russell in het ‘Nederlands’ werd gepresenteerd.
Frank van der Mast had meer details over de bandjes die gedropt waren: ‘Peter Chicago en Otto waren de bandjes gaan halen met de rubberboot. De boot was al spoedig bij het zendschip en het merendeel van de bandjes werd aan boord gebracht. Maar toen brak het touw – de verbinding tussen de Mi Amigo en de rubberboot en was er niets meer aan te redden. En heel snel was de rubberboot afgedreven en hebben we de kustwacht ingeschakeld. Binnen 10 minuten waren ze bij het zendschip met een helikopter en werden Peter en Otto gered. Daarna kwam de helikopter naar ons toe en kwam eerst een marineman aan boord en vervolgens werden Peter en Otto op dek niveau gebracht.’
Van der Mast kwam nog weer terug op het bevoorraden: We hadden op een bepaald goed (of slecht) moment zo de zakken vol van dat we code 24 gingen uitgeven (we willen er vanaf). Plotseling kwam toen de kleine tender uit Frankrijk. Men bracht eten, een paar flessen water, en een bijna ingehuilde in plaats van ingesproken cassette van Patrick. Hij vroeg ons (nee hij smeekte ons) aan boord te blijven. Alles zou binnen 14 dagen weer goed zijn.’
Ook daarna kwam er nog een tender met André van Lul en die nam, na voedsel te hebben gebracht, Otto mee terug aan land. Mast meldde ook nog dat bij de eerder genoemde dropping een klein briefje was, waarin vermeld stond, dat er binnen 24 uur een tender zou komen met 15 ton olie en water: ‘En dus zou ik er maandag, dinsdag of woensdag afgaan. Het weer is die dagen prima geweest ook in Frankrijk. Daar zal het dus niet aan liggen.’
Vervolgens kwam de cynische noot: ‘Alles wat ze ons toezeggen komt dus keer op keer niet. Er zullen best wel weer redenen zijn. De kapitein van de tender zal zijn vrouw wel vermoord hebben of de tender is in de haven aan de grond gelopen, maar ik geloof het niet meer. Jammer!’ Frank meldde dat hij een aantal stormtapes had opgenomen maar dat hij daar ook mee was gestopt.
En toch was er enige mate van vermaak toen er in de derde week van april 1977 een boot in de omgeving van het zendschip kwam om een reportage te maken voor London Weekend Television. Frank in zijn brief aan Marc: ‘We hebben met zijn allen op het achterdek gestaan om geïnterviewd te worden door Jannet Street-Porter (de beroemde). De geluidsman was heel zeeziek en dus diende een ander dit werk te doen. Ze zijn niet bij ons aan boord geweest en wilden binnen de wet blijven.’ Tevens meldde Frank dat Tony Allan met die boot mee was gekomen en had gemeld dat hij spoedig weer op het zendschip zou komen.
Een andere hilarische mededeling was dat Frank een nieuwsbulletin had voorbereid en besloot een sinaasappel te pellen en vervolgens het schil in een papiertje rolde en in de zee gooide. Het papiertje bevatte wel het voorbereidde nieuws en dus….
Ook stelde Frank dat hij waarschijnlijk niet terug zou komen en dat dit mede afhing van de smoesjes van Patrick Valain en de VARA. Klaarblijkelijk was er een optie om bij de VARA aan de slag te gaan. Het zou op een later moment de AVRO worden waar Frank aan de slag ging.
En dan maar weer een brief uit de grote stapel van luisteraars. Destijds geschreven door een 12-jarige jongen uit Abcoude die zich richtte tot ‘Beste Lui van Baken 16’. ‘Jullie hebben me wel laten schrikken met die 1 april grap. Ik vind dat jullie er maar niet mee moeten spotten. Het is al erg genoeg als zo’n radio als die van jullie moet verdwijnen. Baken 16 is onwijs – ongelofelijk barsten – onmisbaar – razend goed. Hier komt mijn Mi Amigo report.’
Vervolgens kwam er onderstaand overzicht van de door hem gewaardeerde programma’s van Radio Mi Amigo, waarbij de beste waardering voor Baken 16 was.
Na het lijstje had de scholier nog kritiek op de reclames, die hij niet zo goed vond passen in de programma’s en eindigde met een verzoek een plaat te draaien voor klas 6 van de Nellesteinschool. We zijn bijna een halve eeuw verder en de scholier van destijds is al lang een bekende Nederlander. Columnist bij de Telegraaf, journalist en ook regelmatig op de televisie geweest bij RTL. Het betreft Roderick Veelo, die ook wel was te vinden destijds op de RadioDays in Amsterdam. Zijn reactie: ‘wat een geweldig cadeau. Heel leuk! Wat een verhaal. Leuk. Ik was inderdaad 12 jaar en een echte fan, zoals te lezen.’
En er was ook een reactie van Ann uit Aalter die schreef: ‘Ik had niet door dat het een grap was, maar toen jullie die vrijdagmiddag uit de ether waren, schrok ik me dood. Mijn eerste idee was dat jullie in een storm terecht waren gekomen, want het kon niet waar zijn dat we jullie vrolijke lach, opbeurende woorden, super muziek en zelfs reclamespots niet meer zouden horen. Toch was ik niet zeker van mijn zaak en toen ik ’s middags naar mijn radio snelde en daar niets uitkwam, en barstte ik in snikken uit. En gelukkig was er een minuut later gekraak en jullie tune. En vervolgens slaakte ik zo’n gil van blijdschap!’
Trouwens wat was er aan de hand met die 1 april grap in 1977? Het was Stan Haag die op 29 maart, om twee minuten na tien uur in de ochtend, bekend maakte via Radio Mi Amigo, dat het station, twee dagen later, om twaalf uur definitief uit de ether zou verdwijnen. Met veel drama in zijn stem bracht hij de boodschap over aan de luisteraars. Het zou niet langer mogelijk zijn de programma’s op te nemen in Playa de Aro en directeur Tack zou besloten hebben niet langer het station te willen blijven runnen.
In de daarop volgende dagen bleef het onderwerp van stopzetting van de uitzendingen terugkeren in de diverse programma’s van Radio Mi Amigo. Dit werd nog eens ondersteund middels een aantal spots, dat bij herhaling werd gedraaid. Ingesproken door Marc Jacobs, die op vakantie was in Playa de Aro, werd nogmaals de stopzetting gemeld, inclusief de aankondiging van de openbare verkoop van de gehele inboedel van de studio’s van Radio Mi Amigo in Playa de Aro.
Iedere nuchtere Nederlander wist zich te herinneren dat in de daaraan voorafgaande jaren het team van Radio Mi Amigo steeds garant had gestaan voor een zogenaamde ‘1 april grap’. Ook het definitief verdwijnen van Radio Mi Amigo behoorde tot deze categorie. Maar toch weer trapten er diverse journalisten in de grap en meldden in de kranten dat het station voor goed uit de ether zou verdwijnen.
Zo meldde de Telegraaf op 1 april: ‘Radio Mi Amigo is voorgoed uit de ether verdwenen. De piratenzender, die na het vertrek van Radio Veronica en Radio Noordzee toch door bleef gaan, staakte gisteravond om zeven uur haar uitzendingen. Volgens een woordvoerder in Spanje zal binnen acht dagen het zendschip de havenmond van de Theems verlaten. De juiste toedracht waarom Radio Mi Amigo is gestopt, is niet bekend.’
Op de 31ste maart maakten de livedeejays er nog eens een afscheidsfeestje van. Hugo Meulenhoff presenteerde ‘de allerlaatste Ook Goeiemorgen’, terwijl Frank van der Mast ‘de laatste Baken 16’ presenteerde. ‘Stuurboord’ werd door beide heren gepresenteerd waarbij melig afscheid werd genomen middels ‘Peace’ van Peter Gosling. De volgende dag zouden er nog enkele programma’s worden uitgezonden, inclusief het laatste uur, waarna het ‘voorgoed’ zou zijn gebeurd met Radio Mi Amigo.
Het was gepland dat een officieel laatste uur via de frequentie van Radio Mi Amigo zou worden uitgezonden, een programma dat vooraf in Playa de Aro door het daar aanwezige team was opgenomen en waarin een korte onderbreking zat, zodat de deejays en nieuwslezers aan boord de gelegenheid zouden krijgen om ook afscheid te kunnen nemen van hun trouwe luisteraars. Tegen het einde van het afscheidsprogramma, dat vanaf 11 uur in de ochtend was geprogrammeerd, zou het totale team, na de laatste slotwoorden van Stan Haag, massaal het ‘1 april, 1 april, 1 april’ gaan roepen.
De cassette, waarop het programma stond, werd normaal afgeleverd aan boord van het zendschip, met als doel de luisteraars weer eens flink voor de gek te houden. Marc Jacobs over het idee achter deze 1 april grap: “ We zaten op een bepaald moment met de gehele crew in Spanje bij elkaar, onder meer met het doel te komen tot een leuke grap. We wisten eigenlijk niet wat het moest worden en gelukkig kwam Stan op een bepaald moment met het idee om net te doen alsof we definitief uit de ether zouden gaan verdwijnen. Volgens hem zou aan de reacties van de luisteraars meteen gemeten kunnen worden in hoeverre het station nog populair was.
Daarna zijn we de studio ingedoken en hebben allereerst allerlei dramatische spots opgenomen, waarin het einde van het station werd aangekondigd. Een aantal van deze spots heeft uiteindelijk de uitzendingen gehaald. Daarna hebben we zeer serieus het afscheidsuur opgenomen. Tussen opname van het officiële laatste uur en de uitzending van deze programmatape zat, zoals gebruikelijk, twee weken. Wat we vooraf natuurlijk niet konden weten, was dat er op de bewuste dag aan boord van de MV Mi Amigo grote problemen zouden zijn met de generatoren, waardoor het station ’s ochtends vroeg op 1 april 1977 helemaal niet in de ether was. Daadwerkelijk dacht een groot deel van de luisteraars dat Radio Mi Amigo voorgoed uit de ether was verdwenen.”
Uit het Zeeuwse Kamperland kwam een brief van Rianne Gunter waarin ze heel korte meldde dat de 1-april grap leuk was en een knipsel uit de lokale krant meestuurde waarin duidelijk werd dat de journalist echt dacht dat Radio Mi Amigo voor goed uit de ether was verdwenen.
Sommige luisteraars waren fervente schrijvers, zoals ene Eric uit het Vlaamse Hamme. Zo schreef hij in 1977 een brief waarin hij de groeten deed aan de nieuwe stemmen op Radio Mi Amigo: Hans Brouwers, Hans van der Ven en Hugo Meulenhoff. Voor de eerste twee was geen lang bestaan op het zendschip weggelegd. Ook vroeg Eric wie ‘Neeeeeeeeee’ insprak bij een jingle van het programma ‘Cash Casino’. Deze werd gedraaid wanneer een deelnemer een fout antwoord had bij het te raden geluid. Als het ware komt de jingle meteen weer in het geheugen. Ook meldde hij nog dat de 100ste Baken 16, die werd gepresenteerd vanuit de messroom, grandioos was.
Ook waren er kritische opmerkingen van luisteraars die bepaalde opmerkingen, gehoord in de live programma’s, wensten te bespreken. Zo schreef René uit Franeker: ‘Ik vind het een grote schande dat jullie het huisvuil overboord gooien. Ik hoor jullie al weer zeggen dat het gewoon niet anders kan, maar het kan wel anders. Als jullie nu eens een container voor aan boord aanschaffen dan kunnen jullie daar het huisvuil indoen.
Het was niet alleen dat er in Nederland en Vlaanderen naar Radio Mi Amigo werd geluisterd maar men had ook de nodige luisteraars in het toenmalige West-Duitsland en enige in Engeland. Het was de in Zülpich wonende Thomas Drescher die in 1977 een uitgebreide brief schreef over zijn bevindingen aangaande de ontvangst van het station. Zijn woonplaats was 40 kilometer ten zuidwesten van Keulen en de ontvangst tijdens de zomerperiode via de 192 meter was zondermeer goed te noemen tussen half negen in de ochtend en 7 uur in de avond. Zeker niet slecht gezien de afstand tot het zendschip en zijn locatie.
Wel waarschuwde hij dat later in de dag er mindere ontvangst zou zijn, mede door interferentie van het Zwitserse radiostation dat van een krachtige zender in Beromünster gebruik maakte. Na veel meer ditjes en datjes meldde Thomas dat hij enkele maanden daarvoor als hulpofficier van justitie in een Duitse stad had gewerkt maar dat men geen jacht op de zeezenders en medewerkers had verricht.
En soms kwam er ook wel eens een boze brief aan boord als iemand ontevreden was over de behandeling van een eerder schrijven. Zo schreef een vrouw, afkomstig uit Rotterdam, dat ze een plaat had aangevraagd bij Marc Jacobs en wel voor Bart van Leeuwen maar dat hij dit niet had genoemd: ‘Mag ik soms fan zijn van Bart, of niet? Bart is voor mij de favoriet! Ik schrijf hem als sinds mei 1973 en net gistermorgen heeft hij mij gebeld vanwege mijn verjaardag en dat was de eerste keer dat ik hem sprak.’ Het moet de vrouw ontzettend veel hebben gedaan dat Bart de moeite nam te bellen. Trouwens zij was ook een trouwe schrijfster richting andere deejays bij Radio Veronica en werd veelvuldig genoemd in de programma’s. Het betrof mevrouw Klapwijk uit Rotterdam.
En dan vond ik een brief uit Zwankendamme van een persoon die dolgraag als deejay aan boord van de Mi Amigo wenste te werken. Hij was in 1977 19 jaar en had zijn dienstplicht voltooid. Hij schreef onder meer: ‘Ik ben druk bezig een sollicitatiebandje te maken en heb al een nieuwsuitzending opgenomen. Ook heb ik al eigen jingles gemaakt. En ik heb me al een deejaynaam aangenomen: Lex van Noord.’ Een van de vele, vooral mannen, die aan de bak wensten te komen bij Radio Mi Amigo. In dit geval Alfons Monte. Hij is alsnog bij de radio betrokken geweest onder meer bij de VBRO in Brugge en anno 2025 actief bij Seabreeze AM.
Een ander voorbeeld is Loek Degenhart uit Den Haag die ook deejay wilde worden. Hij schreef op 14 maart 1977: ‘’ Ik heb net een bandje afgemaakt, nu nog even een briefje erbij. Ik hoop dat jullie die band ontvangen, want je weet nooit wie hem onderschept. Het is een gewone ouwe C 90 van twijfelachtige kwaliteit. Ik heb alleen de beschikking over een cassetterecorder, een draaitafel, een versterker en een paar speakerboxen.’ De brief kwam in ieder geval aan en Loek Degenhart woont nog steeds in Den Haag en via Facebook heb ik gevraagd of hij destijds een reactie op de brief heeft ontvangen. Dat die brief is aangekomen is duidelijk, deze zit nu in mijn historisch archief.
In gedachten bij het lezen van een volgende gevonden brief denk ik aan de verzamelwoede die er in de zestiger en zeventigjaren duidelijk aanwezig was. Suikerzakjes van restaurant voorzien met reclame, postzegels vooral uit verre landen, speldjes ten overvloed, stickers en meer. Het was Manfred Scholz uit het West Duitse Netphen die ‘Sehr geehrter Herr Jacobs’ benaderde door hem te melden dat hij al zeer lang naar de programma’s van Mi Amigo luisterde en dat hij vooral de programma’s van Jacobs bijzonder goed vond: ‘Sie sind mein Lieblings Disc-Jockey’. En Manfred had zo zijn eigen verzameling handtekeningen die hij graag zag aangevuld met een exemplaar van Marc Jacobs.
Brieven uit West-Duitsland kwamen redelijk vaak aan boord van de Mi Amigo maar sporadisch uit het Oost-Duitse deel. Begrijpelijk vanwege de restricties die de inwoners door de overheid waren opgelegd. Televisiekijken naar de West-Duitse televisie was strafbaar, hetgeen ook het radioluisteren betrof. Maar ja, grenzen konden toen ook al – hetzij illegaal – worden overtreden. Zo ondernam Detlef Gierth uit Wismar het ook. Allereest vroeg hij het telefoonnummer van het station in Playa de Aro zodat hij een keer in de avonduren kon bellen met Stan Haag in de Jukebox. Detlef was op dat moment 28 jaar en wenste zich een correspondentie vriend(in). Voorwaarde was wel dat die persoon hem in het Duits diende aan te schrijven.
Ook vroeg hij waarom Mi Amigo geen uitzending in de 49 meter korte golf had, want uit ervaring wist hij, dat RNI via de korte golf een grote luisterschare had en trots vermeldde hij ook een QSL kaart te hebben ontvangen na de laatste uitzendingen via de 49 meter in augustus 1974. Op het einde van de brief verzocht hij Marc eens een keer te schrijven maar wel met een discrete enveloppe, dus zonder reclame voor Radio Mi Amigo. Anders was de kans heel groot dat de post zou worden onderschept door de autoriteiten in Oost-Duitsland.
In een brief van 3 oktober 1979, dus de tijd dat Marc op de Mi Amigo werkte voor Radio Caroline, was er een brief van een 14-jarige afkomstig uit Zevenaar in Nederland. Hij memoreerde aan een opmerking in Baken 16 inzake het gegeven dat Marc Jacobs een slecht geheugen had. ‘Nou ik heb er een middeltje voor. Je schrijft hetgeen wat je telkens vergeet op een groot stuk papier en plakt dat boven je bed.’ Verder op in de brief maakte de luisteraar in zijn brief bekend dat hij de laatste tijd op de zaterdagavond zelf via de FM was te beluisteren.
Ook vroeg hij een plaat aan voor Kenny Page op The Voice of Peace. ‘Kenny kent mij onder de naam Tony Atlanta welke ook mijn radionaam is.’ Daarna volgde er nog een aantal programmatische informatie vragen. Ja ja, de toen 14-jarige is anno 2025 directeur van Mediahuis Radio waar 100%NL, SLAM, Sublime, Sunlite en Radio Veronica onder vallen. We hebben het dan over Herbert Visser.
Dan maar weer eens terug naar de ultieme fans van Frank van der Mast en Marc Jacobs. De dames die hun pennen leegschreven en menig brief richting Spanje stuurden, al dan niet voorzien van een ansichtkaart, hun lieve vrienden aan boord van alles goeds wensten en soms een vingertje wensten op te steken. Eén van deze dames was Mia Aerts uit Heffen in België. In een brief aan Frank stelde zij de vraag: ‘Rook jij ook zoveel als Marc. Hij zou minder moeten roken. Het is zo ongezond en zal het zo briljante leven verkorten. Het is maar goed dat wij fans niet op het zendschip mogen komen anders zou het een kermisje worden.’
Al luisterend naar Radio Mi Amigo was het mij al opgevallen dat er toch een redelijk aantal luisteraars, vooral vrouwelijke, was die bij herhaling schreven en ook allerlei cadeautjes meestuurden. In de vele brieven waren ook talloze wenskaarten met foto’s van poezen maar ook andere zaken. Marc zei mij daarover: “We werden echt overladen met allerlei cadeaus, tot zelfs een gouden hangertje toe. Normaal werd alles doorgestuurd naar het zendschip, maar dat werd teveel en lastig ook natuurlijk. Dus alles werd bewaard in ‘mijn’ kast in de studio in Playa de Aro.
Ooit vertelde ik in Baken 16, dat onze centrale verwarming kapot was. En een andere keer, dat we zo’n zin hadden in drop, maar ja dat was in Spanje niet te koop. Mensen ging mutsen sturen, handschoenen, zelfgebreide sokken, kilo’s drop, doosjes pottertjes en noem maar op. Heel bijzonder om te merken hoe dicht we bij de luisteraars stonden.”
Maar er waren ook de nodige personen die hun eigen activiteiten onder de aandacht wensten te brengen. Zo vond ik een brief van de Koninklijke Veloclub ‘Vlug en Vrij’ uit Wervik. Het was een brief geschreven door de voorzitter Florent Motte maar verstuurd door Yvon Vantomme. Ze voegde aan de tekst toe dat ze lid was van de Mi Amigo fanclub.
Een ander vaak genoemde dame was Nancy uit Houtem, gelegen in West Vlaanderen. Zij was een fervent schrijfster richting Marc Jacobs. Eén van haar brieven begon met: ‘Ha, die Jacobs. Weet je wie dat altijd zegde tegen zijn luisteraars? Will Luikinga dat is ook zo’n kerel als jij. Moest ook altijd door zijn platen heen praten. Nou niks erg hoor. Ik vind het trouwens erg leuk want als jij op de radio bent, dat kan ik niet van de radio wegblijven. Ja heer Jacobs, volgens mij word je de Lex Harding van Radio Mi Amigo.’ En ze verwende Marc met kadootjes want uit dezelfde brief viel te lezen hoe de t-shirts bevielen en of ze niet te klein waren. Ze eindigde de brief met in haar gedachten vleiende woorden.
Dan Andrine uit het Gelderse Bruchem die in 1977 een persoonlijke top 10 instuurde en er bij schreef: ‘Dit is eigenlijk de tweede keer dat ik een top 10 instuur en deze zal ook wel niet behandeld worden. Maar dat geeft niets want ik begrijp dat ik heus niet de enige ben die een top 10 instuurt.’ Nieuwsgierig naar haar Top 10?
Hoe zat het toch maar weer met die lijstjes? Eén van de laatste beslissingen die Peter van Dam, in zijn functie van programmaleider van Radio Mi Amigo, had genomen was de invoering van een nieuw programmaonderdeel, dat iedere doordeweekse dag, vanaf 3 januari 1977, tussen twee en drie uur in de middag, werd uitgezonden. Het betrof ‘De Persoonlijke Top 10’. De luisteraar werd actief betrokken en men kon zijn eigen lijstje met favoriete platen insturen om vervolgens af te wachten of hij/zij zou worden uitgeloot voor uitzending in de programmering van Radio Mi Amigo. In eerste instantie was Bart van Leeuwen verantwoordelijk voor de presentatie, terwijl in een later stadium Haike De Bois werd ingeschakeld om de tien favoriete platen telkens aan elkaar te praten. Nog weer later nam Ton Schipper deze taken over.
Een zeer bloemrijke brief kwam in augustus 1978 aan boord van de MV Mi Amigo en was gericht aan het toenmalige team va Radio Mi Amigo verantwoordelijk als het zogenaamde boordteam. Even de namen in herinnering: Marc Jacobs, Rob Hudson, Herman de Graaf, Johan Visser, Ferry Eden en Dick Verheul.
De brief was afkomstig uit het Belgische Ieper van André en John.
Het is een 6 pagina’s geschreven brief waarvan ik enkele zinnen zal meenemen in het verhaal over de post gericht aan het boordteam.
- Op het moment zitten we behoorlijk stoned als een ei te luisteren naar Radio Caroline. Dat is echt te maf hoor en dus zien we het vanavond echt wel lekker zitten. Tjonge tjonge wat een knalmuziek en al die kaboutertjes die hier door het boxje lopen.
- Zojuist zag ik hier Rob Hudson voorbij komen op een turbo olifant van zijn tante Amalia en Herman de Graaf zit in het hoekje van deze kamer te knagen op heerlijke party wortels en hij heeft rode lak op zijn teennagels.
- We hebben al heel de avond bezoek gehad, inclusief het Mi Amigo spook Arthur. Wat kregen we nou maar het was echt die knul. Hij had een gitaar op zijn rug. De ouwe rakker liep hier zomaar naar binnen en begon opeens een Mi Amigo strijdlied te zingen. Mi Amigo, drie een negen en eindigend met Mi Amigo radio die is te gek en die regering troep die houden wel hun bek!
- Het is maar goed dat we hier een transistorradio mogen hebben anders werden we helemaal gek en zouden we zeker gaan flippen.
- Neem nou mijn vriend André en hij hoorde muziek waarvan we bijna naar de maan reizen en hij zette de radio keihard. Eerst begonnen de batterijen te zwellen en opeens een harde knal. Maar gelukkig. Het leek of de radio ontplofte maar het bleef min of meer aan elkaar haken. Er ontstond een heerlijke roze rookwalm uit dat ding. Een poepje van mijn oma was er niets bij.
- We hopen dat jullie het daar niet slecht hebben want zonder jullie zouden wij het hier zeer slecht hebben want zonder Mi Amigo en Caroline is het hier niet te doen.
- Ik heb een tijdje geleden uit goed betrouwbare bron vernomen dat sommige jongens van Caroline, wanneer ze lang op het schip hebben gezeten, doodgewoon even geen geld krijgen van de grote baas ‘Roman O’Rhiheilly’. Dan zijn jullie, jongens van Mi Amigo er beter aan toe. Is dat zo of zien we dat verkeerd?
- En nu onze maffe vragen: hoeveel blikjes thee drinken jullie gemiddeld per dag? Hoeveel stickies roken jullie per dag? We vinden dat de jongens van Caroline veel higher klinken als die van Mi Amigo. Is dat ze meer shit gebruiken? Komt er soms een stel lekkere meiden aan boord? Is het zo dat aan boord van de Mi Amigo een keuze aan artillerie en afweergeschut staat? In hoeveel landen mogen jullie niet meer komen?
Vervolgens eindigde de lange brief met de groetjes aan Philippe de Flipper en Christian. Het waren celgenoten van André en John in de gevangenis van Ieper.
En dan de categorie luisteraars die hun uiterste best deden en toch in een ander schrijven hun ongenoegen uitten omdat het met de vorige brief fout was gegaan. Hans Betlem uit Leiden schreef bijvoorbeeld: ’Om maar direct met de deur in huis te vallen: ik ben een beetje boos op diegenen die mijn brief en bandje voor Baken 16 van 19 april hebben zoekgemaakt. Ik had voor die dag namelijk een verzoekje voor de ex-medewerkers van Radio Rijnsburg, met daarbij een montage van de laatste uitzending van dit station en het Radio Rijnsburg lied. Jammer dat ik niets gehoord heb, maar het zal wel niet aan jullie liggen. Worden bandjes, die per post gaan, soms in beslag genomen door Justitie?’
Het was ook schattig te ontdekken dat er in de brievenschat exemplaren waren terug te vinden van complete klassen. Als voorbeeld een brief uit Zelzate, die in mei 1977 aan boord van de Mi Amigo kwam: ‘Hier even een briefje van 18 Mi Amigofans uit de 4de Handel van het Maria-Middelores Instituut. We willen graag een plaatje aanvragen voor onder meer de leraren van de Handelsafdeling en wel voor 14 mei aanstaande. We gaan dan op schoolreisje’. Vervolgens werd het nodige verteld over het personeel en sprak de groep de hoop uit dat Mi Amigo nog heel lang mocht bestaan. Daarbij werd toegevoegd: ‘Bij de BRT krijgen we alleen maar ketelmuziek van inboorlingen te horen.’
Misschien ook wel even leuk stil te staan bij Theo Outshoven uit Barneveld die volgens eigen mening een brief had geschreven vol improvisatie. Hij begon met een klacht en wel dat een eerdere brief andermaal niet was aangekomen. Tja misschien een kwestie van te vele reacties om allemaal te kunnen behandelen. Vervolgens een grappige klacht inzake een bericht dat hij niet in het nieuws op Mi Amigo had gehoord: ‘in een der werkkampen in de USSR is een zanggroep opgericht, genaamd het Slavenkoor’. Na nog een aantal grappen en grollen werd Theo medestander want hij meldde dat hij een ingezonden brief naar de plaatselijke krant had gestuurd met als titel: ‘Is Mi Amigo crimineel?’
‘Wanneer de medewerkers van Radio Mi Amigo in Nederland of België aan wal komen staat het vast dat ze gestraft worden. Dit geldt natuurlijk ook voor de Engelstalige medewerkers van Radio Caroline, uitzendend vanaf het zelfde zendschip de MV Mi Amigo. De reden hiervan is dat men illegaal werkt en dit mag niet…….
Van Outshoven eindige zijn brief met ‘Politiek. Demissionair minister Van Doorn heeft na jaren gezorgd voor gerechtigheid. Hij is verdwenen en laten we tezamen hopen op een menselijk wezen op deze vrije post’. Zoals bij velen werd minister van Doorn, ooit directeur van de Katholieke Radio Omroep, gezien als de grote boosdoener door te komen met aanpassingen van de wetgeving in Nederland, dat de historie is ingegaan als de anti-zeezenderwet.
Het thuisfront. Een best moeilijk onderwerp om aan de kaak te stellen. Uiteraard waren de, vaak nog jonge, deejays langere perioden van huis en misten ze hun ouders, vrienden en misschien ook geliefden. Telefoneren was er in die tijd niet bij dus de twee enige mogelijkheden die er overbleven waren een gesproken brief dan wel een geschreven brief. Uiteraard was het lang niet altijd mogelijk openbaring van gegevens te doen door bijvoorbeeld adresgegevens op een enveloppe te zetten voordat de brieven met de tender aan land gingen.
Deels werd een oplossing gevonden door een simpel woord op een enveloppe te zetten. Door de personen die op de tender meegingen aan land ging dan de stapel brieven in een enveloppe en werden op een bepaalde dag in een verzamelenveloppe gestuurd naar Postbus 685 9700AR in Groningen. De huurder van die postbus zorgde er dan voor dat de brieven verder werden verstuurd. Gelukkig waren de posttarieven in de jaren zeventig van de vorige eeuw betaalbaar.
Omgekeerd kwamen er ook brieven van familieleden van de jongens aan boord via voornoemd postbusnummer verder. Meestal echter werden die rechtstreeks naar Playa de Aro gestuurd alwaar de landstudio’s waren gevestigd. Het was de schrijver van dit verhaal die de huurder was van Postbus 685 en deze onder meer gebruikte voor meer niet legale activiteiten op radiogebied, zoals de uitzendingen van de Freewave Informatie Show via Radio Nolan. Let wel het opnemen van deze programma’s was niet illegaal echter wel voor degene die deze programma’s de ether inbrachten.
Het kwam erop neer dat ‘de postduif’ weer goed zijn werk had gedaan. Er waren in die tijd vele gesprekken met bijvoorbeeld de Oude Jacoba, de moeder van Rob van Dam afwel Marc Jacobs. Ook haar kende ik al sinds 1970 en trok ook haar in 1973 de ziekenomroep binnen in Groningen en werd ze al spoedig reserve programmaleider. Dit betekende dat in 1976, nadat Marc aan boord van de Mi Amigo was beland, niet alleen de ziekenomroep op onze zaterdagse koffie en meer besproken werd maar ook alle zaken rond Radio Mi Amigo.
De Oude Jacoba stuurde vele brieven aan boord maar had tevens telefonische contacten met diegenen die van boord kwamen. In het brievenarchief is een aantal brieven terug te vinden waaruit ik met gepaste terughoudendheid zal citeren. Jacoba schreef haar eerste brief op woensdag 5 juli 1976: ‘Beste lieve zoon en het is voor jou het derde Baken’. Ik moet zeggen dat ik de laatste dagen volop genoten heb. Nu nog de verkoudheid weg en vooral geen sigaren. Maandag heeft de telefoon tussen 12 en 2 onafgebroken gerinkeld, zestien keer welgeteld.’ Of Baken 16 bij het vermelden van het aantal telefoontjes van invloed is geweest blijft onduidelijk.
Heel opmerkelijk is dat mijn wekelijks bijpraatmoment met de Oude Jacoba zowel over de ziekenomroep als Radio Mi Amigo ging, maar dat binnen de groep vrijwilligers van de ziekenomroep Studio 73 de activiteiten van Marc Jacobs geen gesprek van onderwerp was. Zie het als een vorm van bescherming van een dierbare collega.
In de latere periode was in een van de brieven van de Oude Jacoba te lezen omtrent de financiële afhandeling van de zijde van Danny V van Caroline: ‘Danny heeft nog niet betaald en dat terwijl hij mij twee keer heeft gebeld met de mededeling dat het geld eraan kwam. Navraag bij de bank leerde mij dat Danny totaal geen actie heeft ondernomen.’
Even terugkerend naar een eerder genoemde briefschrijfster en wel Mia Aerts. Niet alleen was haar naam veelvuldig te horen in de diverse programma’s van Radio Mi Amigo maar kreeg ze vanaf een bepaald moment ook haar eigen rubriekje in het Mi Amigo Fanclubblad. Het was een van de rubrieken in het Fanclubblad dat op de een of andere manier de gemiddelde lezer, nadat het exemplaar door de postbode was bezorgd, vrij direct werd opgezocht. Het had is van gezelligs dat ook was terug te horen in de live programma’s van Radio Mi Amigo. Tegen het einde van 1977 schreef ze het volgende:
En dan de vraag of Marc Jacobs wel eens een belangrijke brief heeft geschreven. Ergens is in het archief een aantal brieven dat hij aan boord van de Mi Amigo schreef en aan mij gericht waren. Echter de voor mij meest belangrijke is er een om eeuwig te koesteren. De brief is op 11 juli 2008 geschreven. Het betrof een van de vijf ondersteunende brieven die door het secretariaat van de toenmalige burgemeester van Groningen, Jacques Wallage, aan mij werden ter hand gesteld na het verkrijgen van de Koninklijke onderscheiding als Ridder in de Orde van Oranje Nassau.
In die brief vermeldde Rob van Dam (Marc) dat we sinds 1970 al in contact kwamen door onze gezamenlijke belangstelling voor radiostations op zee en het hem opviel hoeveel Hans Knot wist over de geschiedenis van deze radiostations. Onderstaand een deel van de ondersteunende brief.
Daarna gaf Marc een uitleg over de revolutie die de zeezenders ter weeg hadden gebracht en verklaarde hoeveel personen, die bij deze stations hebben gewerkt, later een belangrijke functie hebben bereikt in de Nederlandse mediawereld. Vervolgens ging hij nogmaals in op de rol die Hans daarin heeft gespeeld.
Het was voor mij een totale verrassing dat deze aanbevelingsbrief was toegevoegd aan andere brieven, mede vanwege de inhoud die deels illegale activiteiten inzake de ‘anti-zeezender wet’ bevatte. Desondanks is uiteindelijk het officiële document bij de Orde ondertekend door de kanselier der Orden namens Koningin Beatrix. In de officiële toespraak van de burgemeester van Groningen werd onder meer gemeld dat ik had bijgedragen aan de ontsluiting van een belangrijk deel van de Nederlandse cultuurgeschiedenis.
Het was dus de dochter van Koningin Juliana – de bekrachtiger van de wetswijzingen tegen de zeezenders – die akkoord ging met de toekenning van de Ridderschap. En beste Rob, al 55 jaar bestaat onze vriendschap die niemand van ons kan afpakken. Vorig jaar februari is een groot deel van jouw herinneringen opgenomen in dat geweldige museum RockArt in Hoek van Holland waar ook heel goed – naast de geschiedenis van de Nederlandse popmuziek – die van de zeezenders wordt gearchiveerd. Op 8 mei 2025 was het moment dat een groot deel van mijn archief, opgebouwd sinds 1960, tevens naar dit museum verhuisde. Maar dit houdt niet in dat ik uitgeschreven ben.
Groningen mei 2025 Hans Knot
